Poniżej skan nonsensownego postanowienia sędziego, w którym poświadcza on nieprawdę, że nie były kwestionowane jego ustalenia faktyczne co do wypadku, a także stwierdza nonsensownie, że "takie sprawy to ma zawsze prawo rozpatrywać merytorycznie mimo braku legalnego pisma wszczynającego postępowanie". Oczywiście prawda jest taka, że wtedy się umarza sprawę z braku skargi uprawnionego oskarżyciela, a żadne inne przepisy o sposobie rozpoznawania jej przez sąd (czy to na posiedzeniu, czy na rozprawie; czy to w trybie z aktu oskarżenia, czy w trybie z jakiegoś wniosku...) nie mają zastosowania, gdyż ich stosowanie byłoby skutkiem prawnym w szczególności także istnienia pisma wszczynającego postępowanie (skargi), a skutków tych przecież w następstwie przekroczenia tzw. terminu zawitego z art. 120 §1 k.p.k. musi nie być; samo pismo prokuratora musi stać się cyt. "bezskuteczne", jeśli on przekroczy termin do uzupełnienia braku formalnego (art. 120 §2 k.p.k., końcowe zdanie). Krytykuję ten nonsens tylko dlatego, że na pewno sąd II instancji się z nim zgodzi (on bardzo potrzebuje uznania... jak coś jest niemądre, to chociaż ten argument niech ma, że kolejne instancje się z tym zgadzają), więc z góry uprzedzam o bzdurze i jej aprobatach.
- skazanie0001.jpg (214.5 KiB) Przejrzano 22328 razy
- skazanie0002.jpg (132.86 KiB) Przejrzano 22328 razy
- skazanie0003.jpg (342.98 KiB) Przejrzano 22328 razy
Tymczasem w tej sprawie nie ma nawet żadnego dowodu m. in. na taką (czy w ogóle jakąkolwiek) szkodę na zdrowiu E. Palak. To dopiero trzeba by udowodnić; jest póki co jedynie teoryjka (nie pochodząca od naukowca, od biegłego, a tylko ci mogą udzielać wiedzy specjalistycznej sądowi). Tak samo zresztą — że pada zaledwie teoryjka, którą dopiero trzeba by udowodnić, a tymczasem jest zupełnie nieudowodniona — wygląda w tej sprawie sytuacja co do dowodu na to, kto kierował, a ponadto stosuje się nielegalne chwytanie za słowo (w kraju, w którym obowiązuje wolność mówienia, tzn. brak negatywnych konsekwencji za mówienie, a interpretacje zasady swobodnej oceny dowodów z art. 7 k.p.k. i granic tej swobody sędziowskiej muszą to uwzględniać). Zresztą jak tu wnioskować na niekorzyść oskarżonego, gdy ma się non stop na przemian 2 przeciwstawne wersje, że ktoś w "rozmowie kuluarowej" podobno raz mówi "nie ja to zrobiłem", potem rzekomo mówi "ja to zrobiłem", potem znowu mówi "nie ja to zrobiłem" i tak dalej w kółko, jak to zostało zrelacjonowane w zeznaniu policjanta. To są wtedy jakieś żarty, nieporozumienia lub przejęzyczenia i brak poważnego podejścia do tematu. Obowiązuje zresztą, powtórzę, wolność mówienia i za samo mówienie nic nie wolno zrobić, a osoba niewinna ma prawo zawsze powiedzieć, co chce (z wyjątkiem sytuacji zastrzeżonych ustawowo jako sytuacje składania dowodu oraz zgodnych z prawem i Konstytucją zakazów), i nie mieć z tego powodu żadnych nieprzyjemności ze strony państwa, żadnych działań odstręczających. Tyle więc co do kwestii tego, kto kierował. Zupełny tu także jest brak dowodu, niekompletne postępowanie przygotowawcze, żenada i kompromitacja wszystkich tych po kolei organów postępowania karnego (Policja, prokuratura, sąd). Wróćmy jednak do kwestii wykazywania szkody na zdrowiu. Nawet, gdyby policjant tam do szpitala zadzwonił albo np. pojechał (po czym nie ma śladu w aktach, a obowiązek nakazuje w takim przypadku włączyć do akt notatkę urzędową — tak wg art. 143 §2 k.p.k., dotyczy to wszelkich czynności w ramach prowadzenia postępowania karnego) i gdyby o czymś takim mu nawet lekarz wspomniał (nie ma podstaw twierdzić, że tak było, w braku co najmniej jakiejś notatki urzędowej), to i tak nie byłby to żaden dowód. Zgodnie z art. 174 Kodeksu postępowania karnego (zwanego też "k.p.k.") w sprawach karnych nie wolno zastępować przesłuchania świadka treścią jakiejś zaledwie notatki, jakiegoś dokumentu (np. szpitalnego) itp., a zatem gdyby nawet w sprawie był jakiś dokument z tego szpitala, że szpital jest przekonany, iż doszło do złamania, to takie przekonanie nie dowodzi oczywiście prawdy. Potrzebne byłoby przeprowadzenie w postępowaniu przygotowawczym przesłuchania celem ustalenia, czy w szpitalu jest w ogóle świadek na jakąkolwiek okoliczność mogącą dowodzić takiego złamania. (Przy czym świadek nie może się wymądrzać; on ma mówić to, co widział, słyszał itd., a nie dzielić się wiedzą i swymi interpretacjami i domysłami, bo od wiedzy specjalistycznej to są biegli i to jest inny tryb przeprowadzania dowodu niż zeznanie świadka). A zatem: istniał obowiązek wykazania dowodami w postępowaniu przygotowawczym, czy np. ktoś oglądał to rzekome złamanie na prześwietleniu promieniami Roentgena. Nie ma na to żadnego dowodu. Przy czym o ile za dokument pisemny ktoś byłby odpowiedzialny, o tyle za rzucone słowo, np. przez telefon od sekretarki szpitalnej, już nie. W związku z tym — w oparciu o znaną zasadę rozumowania prawniczego, o której uczy się na studiach: tzw. a fortiori (w wariancie a minori ad maius: skoro nie wolno zadowalać się jakimś podanym w ustawie a stosunkowo mocnym dowodem, co jest mniejszym złem zakazanym, to tym bardziej nie wolno czynić większego zła i zadowalać się w danej sytuacji czymś jeszcze od takiego dowodu słabszym) — nie można nigdy poprzestać na takiej informacji ustnej (choćby nawet tu wierzyć, że w tym przypadku jej udzielono), skoro nie można nawet poprzestać na pisemnej (która zapewnia odpowiedzialność i jest dlatego bardziej pewna), tylko trzeba dociekać, czy faktycznie na prześwietleniu ktokolwiek zobaczył jakieś złamanie. Konieczny jest dowód z przesłuchania świadka (patrz art. 174 Kodeksu postępowania karnego -- nota bene nr 1 tutaj kojarzy się z "Pierwszym", czyli premierem, a 74 z moim nrem mieszkania z dzieciństwa: Blatona 6/74, patrz tutaj: viewtopic.php?f=11&t=3246).
W tej sprawie jednak to olali, bo winę w ogóle sobie zmyślili i pozostawili bez jakichkolwiek dowodów, jedynie policjant wygłosił krótko w 1 zdaniu swoją teoryjkę (i to na inny temat niż w akcie oskarżenia-wniosku). [Na podobnej zasadzie Wałęsa ostatnio był przekonany, że to J. Kaczyński spowodował lądowanie w Smoleńsku i śmierć brata, ale mimo głoszenia tego przegrał nawet pozew (w trakcie którego oczywiście zeznawał; wyrażał tam jakieś swoje doświadczenia itd.). Jak tu więc wygrywać sprawę kryminalną na takim dowodzie: "głoszę, że tak było, choć ja osobiście świadkiem tego nie byłem". O kluczowych dla skazania okolicznościach nie powinno się rozstrzygać zaledwie w oparciu o czyjeś poglądy, bo one niczego nie dowodzą.]
Zasada rozumowania a fortiori (w tym przypadku: z zakazu bardziej radykalnego, bo wykluczającego stosunkowo mocny przecież dowód z pisemnego poświadczenia ze szpitala, wynika także mniej radykalny, bo wykluczający tym bardziej "dowód" z ustnego zapewnienia np. od sekretarki przez telefon, zresztą co z ochroną danych osobowych...) jest doskonale znana wszystkim, którzy skończyli studia prawnicze.
Pamiętajmy przy tym, że zgodnie z art. 5 §1 Kodeksu postępowania karnego każdy ma być uznawany za niewinnego do czasu udowodnienia mu winy (analogicznie przy kwestiach niepoczytalności i sprawstwa czynu, który wtedy przestępstwem nie jest; mówi się wtedy podobno o tzw. "zarzucalności" czynu, jak to ujął Trybunał Konstytucyjny), a zatem wina musi być udowodniona w taki sposób, że nie ma w tym przedmiocie żadnych — nierozstrzygniętych dowodami zawartymi w aktach (art. 92 k.p.k.) lub nawet tylko tymi przeprowadzonymi na rozprawie (art. 410 k.p.k., też oczywiście trzeba je zaprotokołować) — znaków zapytania, żadnych białych plam i luk dowodowych. Dopuszczalne jest, u części profesorów, dowodzenie na zasadzie skrajnego nieprawdopodobieństwa opcji przeciwnej, ale tak czy inaczej wedle prawa musiałoby mieć ono to do siebie, że jest tak nikłe, iż w praktyce nie zdarzy się przez to na pewno pomyłka — i wiadomo o tym. (Przykład: 2 osoby złożyły identyczną pracę magisterską. Można uznać za udowodnione, że nie nastąpiło to losowo, lecz było jakieś wspólne dla nich obu źródło tej pracy, być może źródłem tym jest jedna z tych 2 osób.) Nie może zaś być tak, że się zgaduje (niejako "trafia" w ustalenie faktyczne, sędzia spektakularnie domyśla się zaledwie, że był taki fakt) i wcale nie wiadomo, nie jest nijak udowodnione, czy "nietrafienie w prawdę" się nie zdarzy. Jest bowiem taka stara rzymska zasada lepiej pozostawić bezkarnym występek złoczyńcy niż skazać niewinnego (Satius enim esse impunitum relinqui facinus nicentis quam innocentem damnari) — wyryto ją nawet na gmachu Sądu Najwyższego w Warszawie — i w polskim prawie ona również funkcjonuje, bo mówi się (art. 2 Kodeksu postępowania karnego), że "podstawą wszelkich rozstrzygnięć muszą [zawsze] być prawdziwe ustalenia faktyczne", czyli sąd nie może jakby zatwierdzać tego, że z jego winy ustalenia faktyczne są czasem złe, w pewnej części przypadków, stosownie do prawdopodobieństwa (że więc takie przypadki zdarz[aj]ą się w praktyce, np. co setny, a winny nietrafnemu rozstrzygnięciu, a więc niezgodnemu z art. 2 §2 k.p.k. działaniu państwa, jest sędzia). Za każdym razem, przy każdym procesie karnym (biorąc tu pod uwagę całkowity "przerób" sądów, to, ile spraw przez nie przechodzi) ustalenia faktyczne muszą być prawdziwe (chyba że winni są jacyś uczestnicy postępowania), a sąd nie może sprawiać, że tak nie będzie.
Przyślę nawet do nich takie oto pismo:
. . . . . . . . . . . . Uprzejmie proszę o podanie informacji (1), czy w aktach niniejszej sprawy wg sądu znajduje się dowód na to, ile trwał rzekomy uszczerbek na zdrowiu E. Palak.
. . . . . . . . . . . . Proszę ponadto o przysłanie informacji (2), czy w aktach niniejszej sprawy wg sądu znajduje się wymagany prawnie dowód (notatka urzędowa, której wystawienie jest dla organów ścigania obowiązkiem z art. 143 §2 k.p.k.), iż Policja zweryfikowała u źródła swe przekonanie o złamaniu kości prawego śródstopia przez E. Palak (które na k. 3, w linijce było zaledwie domysłem, iż doszło do "prawdopodobnie złamania").
. . . . . . . . . . . . Jak rozumiem ustalenie tej kwestii, czy zostało należycie udowodnione złamanie, mieści się w kompetencjach sądu w razie, gdyby zamierzał przystąpić do merytorycznego rozpoznania sprawy.
. . . . . . . . . . . . A zatem proszę tu także o wskazanie dowodu, że Policja postępowała zgodnie z prawem (w tym m. in., że wyznawaną przez policjanta teorię o szkodzie na zdrowiu zweryfikowała), bez nieświadomego łamania jakiegoś prawa, a jeśli takiego dowodu na skrupulatne postępowanie Policji w tej sprawie nie ma, to o nieczynienie założeń sprzecznych do domniemania (z art. 5 §1 k.p.k. w zw. z art. 380 k.p.k.), iż do sytuacji zarzucanej osobie oskarżonej w rzeczywistości nie doszło — jako że opieranie się na cudzych przekonaniach grozi opieraniem sądowych rozstrzygnięć wyłącznie na domysłach. Czego sąd jak najbardziej ma obowiązek uniknąć.
. . . . . . . . . . . . Na k. 3 jest jedynie informacja, że E. Palak przewieziono do szpitala z hipotezą roboczą, że mogła złamać (tu: że "prawdopodobnie złamała") część jednej z nóg — jak wiadomo, domysł i hipoteza robocza nie jest czymś wystarczającym, by ustalić popełnienie czynu zabronionego, ponieważ do tego potrzebne jest, by to popełnienie nie budziło wątpliwości, a tymczasem cechą każdego domysłu i hipotezy jest to, że przyjmuje się za możliwe, że może też być inaczej. Dlatego też ja w pełni podzielam zdanie p. adw. Kordiala, wykształconego człowieka, iż sprawa jest w stanie stanowczo nie pozwalającym na skazanie, ale jeśli sąd ma zdanie, że znajduje się w aktach (por. art. 92 k.p.k.) dowód, iż policjant postępował skrupulatnie — który to dowód jako jedyny może uchylać naczelne w tym konkretnym postępowaniu (i co za tym idzie jedyne dopuszczalne) domniemanie: iż nie popełniłem zarzucanego mi czynu — to prosiłbym o wskazanie tego dowodu. Dowód ten jest potrzebny, ponieważ zeznanie co do zasady i w każdym przypadku jest dowodem tego i przede wszystkim tego tylko, że zeznający jest przekonany o jakimś fakcie. Czyli wskutek zeznania wiemy, że policjant (albo jakikolwiek inny człowiek) miał jakieś przekonanie i tyle można póki co ustalić, bo przypadki bywają różne, czasem stwierdzane fakty są trudno uchwytne (np. wtrącanie tematyki wierzeń religijnych czy tego, co się myśli o jakichś osobach, lub tego, jak zeznający ocenia różne prawdopodobieństwa itd., co prezentuje się jako rzecz zeznaną). Ludzie potrafią zeznawać rzeczy, co do których nie mają dowodów, lecz w nie silnie wierzą (jak np. wtedy, gdy ktoś bez dowodu zeznaje o "zniszczeniach, których dokonał najemca"). Dopiero, gdy zeznający był faktycznie ŚWIADKIEM zajścia obiektywnych okoliczności będących przedmiotem zeznania, np. widział, że ktoś coś kradnie, widział, że kość pod skórą ulega złamaniu itd. (np. na prześwietleniu promieniami Roentgena), dopiero wtedy przedmiotem zeznania jest nie tylko przekonanie tej osoby, ale i konkretna obiektywna okoliczność. Wydawałoby się to oczywiste dla każdej rozumnej osoby. W związku z tym w niniejszej sprawie nawet zeznanie lekarza mogłoby nie być dowodem złamania nogi przez E. Palak, jeśli by okazało się, że nie doszło do sytuacji, iż lekarz ten widział to, jaki jest stan kości pod skórą. Tymczasem zaś takiego dowodu z zeznania lekarza brak. Skoro więc nawet krótkie, zdawkowe zeznanie LEKARZA nie ustalałoby w sposób pewny faktu złamania nogi, to tym bardziej informacja podana np. przez telefon (zresztą w takim razie z naruszeniem ochrony danych osobowych); a dodatkowo bardziej jeszcze nieoczywista i budząca najwyższe wątpliwości jest wobec tego prawdziwość zeznania policjanta, stanowiącego zresztą co najwyżej dowód pochodny obarczony zgodnie z rozumem wyższą niepewnością i zawodnością niż dowód pierwotny-bezpośredni. Zeznanie to (zeznanie Jacka Grobarczyka) jest zupełnie niewątpliwie, z przyczyn czysto prawnych, obarczone wadą "bezwzględną", jest w każdym przypadku na kanwie tej i każdej podobnej do tej sprawy niedopuszczalne, ponieważ nie powinno się zeznawać, iż jakiś nieoczywisty fakt zaszedł, gdy nie zostało nawet udowodnione (tzn. bezpośrednio doświadczone lub wykazane przesłuchaniem lub opinią biegłego) — i dlatego nie może być przyjmowane za pewnik (za rzecz niebudzącą wątpliwości) — że istnieje jakiś jego świadek. Nie wiadomo, czy lekarz widział na prześwietleniu promieniami Roentgena jakiekolwiek złamanie, wydaje się to zresztą bardzo podważone pismem z 13. listopada br. (sekcja II), wobec tego, skoro nie wiadomo (nie zostało udowodnione zgodnie z zasadami Kodeksu postępowania karnego), czy jest taki świadek, to nie można zakładać, że owo złamanie istniało, a skoro tak, to tym bardziej nie ma już w ogóle żadnej podstawy, by się domyślać, że rzekomy rozstrój zdrowia E. Palak trwał dłużej niż 7 dni.
. . . . . . . . . . . . Ponadto należy pamiętać, że w niniejszej sprawie istnieją 2 stanowiska m. in. co do tego, co się stało dziewczynie — jest zeznanie, że policjant kłamał (zał. 2 pisma poprzedzającego skargę na przewlekłość), i jest jego zeznanie, że ta złamała nogę. W sytuacji istnienia 2 przeciwstawnych wersji, gdy nic tak poza tym nie pozwala rozstrzygnąć między nimi, nie można przyjmować opcji niekorzystnej dla oskarżonego o jakiś czyn z Kodeksu karnego. W działaniach sądu nie może bowiem być żadnej arbitralności (p. orzecznictwo TK przytoczone na s. 3 pisma z 13. listopada br., przypis 2), a skoro żadna inna przesłanka, a więc i żadna zasada rozumowania, nie prowadzi do wniosku niekorzystnego dla oskarżonego, to pozostaje wątpliwość i sąd powinien być mu przychylny. To wydawałoby się oczywiste. Przy tym sam tylko pozbawiony dodatkowego kontekstu fakt, że ktoś jest po stronie oskarżanej, nie uzasadnia dostatecznie nieprzychylności sądu, gdyż to byłaby stronniczość, czyli naruszenie prawa do sprawiedliwego sądu (i zasady tzw. równości broni: jedna ze stron, tj. oskarżyciel publiczny z jego świadkami, ma z samej istoty postępowania większą możliwość wpływać na ustalenia faktyczne sądu), zaś fakt, że jeden ze świadków jest policjantem/funkcjonariuszem publicznym, a drugi poddany ocenie sądu świadek (p. protokół przyjęcia ZEZNANIA ode mnie w zał. 2 przedostatniego pisma, tego poprzedzającego skargę na przewlekłość: założyłem policjantowi sprawę kryminalną) nim nie jest, zdaniem Sądu Najwyższego nie może być podstawą wyższego wartościowania zeznania tego pierwszego (wyrok SN nr II KRN 178/95, wytknięty na s. 13 pisma z 13. listopada br.). W tych tematach patrz też s. 28 pisma z 13. listopada br. Zasada bezpośredniości oczywiście ulega ograniczeniu w postępowaniach, w których sąd orzeka na posiedzeniu, tym niemniej nigdzie w żadnej książce nie głosi się, że ona w ogóle upada i sąd może do woli ustalając fakty działać niesamodzielnie i opierać się na dowodach pochodnych mimo istnienia pierwotnych, a ponadto twierdzono jak dotąd powszechnie w Europejskim Trybunale Praw Człowieka, że tak czy inaczej pozostaje prawo do rozprawy co najmniej przed jedną instancją, czyli w wyniku odwołania się (sprzeciwu oskarżonego) każde orzeczenie "nakazowe" (tylko na nadesłanych przez oskarżyciela dokumentach oparte) co do zasady powinno być uchylone ze wskazaniem prawa do rozprawy.
. . . . . . . . . . . . Uwagi powyższe oczywiście należy czytać razem z podstawową linią obrony zawartą w piśmie na k. 464 oraz z wnioskami dowodowymi z pisma grudniowego (tego tuż przed skargą na przewlekłość).
Co wy na to, jak uważacie? Rzetelny to był sąd czy wydający gnioty i bzdety?
Nadmieniam, że zasada bezpośredniości obligowała tutaj sąd do zasięgnięcia dowodu ze źródła pierwotnego, jakim jest szpital, ale sąd wolał skazać nie dysponując dowodem na jakąkolwiek istotną okoliczność.
Poza tym jakiekolwiek "domyślanie się", że policjant postąpił prawidłowo itd. (i wszystko sprawdził), jest w tej sprawie w bezpośredniej sprzeczności do art. 92 k.p.k., ponieważ nie zostało to ujawnione w tym postępowaniu co najmniej notatką urzędową (albo protokołem przeprowadzenia danej "czynności sprawdzającej").