forum.bandycituska.com

Nawet nie próbujcie tu przychodzić ze sprawami politycznymi! Musi być furtka, żeby dało się je robić, a nadziei w SN nie było! ("Tu chodzi o dowody...") — to, jak się zdaje: za kasę przyjęte, oficjalne stanowisko Sądu Najwyższego!
Art. 5 §1 k.p.k. (albowiem bez dowodu winy jest się niewinnym), art. 7 k.p.k. (albowiem skazanie bez dowodu, za to poprzez jakiś dowolny domysł, opiera się na błędzie rozumowania: błąd wniosku bez przesłanki) oraz art. 92 k.p.k. (który głosi, że można i trzeba opierać się tylko na okolicznościach ujawnionych w toku postępowania, czyli przy sprawach rozpoznawanych bez rozprawy chodzi tu o to, co stwierdzają dowody w aktach — nie można poza to wykraczać i trzeba wszechstronnie uwzględnić wszystko) są tymi przepisami, które zabezpieczają przed skazywaniem bez dowodu winy, arbitralnym zmyślaniem sobie ustaleń faktycznych przez sąd itd. Mogą przecież zdarzać się procesy polityczne, a sąd tak w I, jak i II instancji może być złej woli. Skoro takie skazywanie narusza konkretne przepisy prawa, a nawet narusza je rażąco, to wydawałaby się jak najbardziej możliwa i wskazana, jako środek do rozwiązania tego problemu, kasacja. Co na to Sąd Najwyższy? Zobaczmy orzecznictwo:

Ponadto, skoro Sąd odwoławczy w tej sprawie nie przeprowadzał żadnego postępowania dowodowego, ani nie dokonał odmiennej oceny dowodów od tej, której dokonał Sąd Rejonowy, to i nie mógł obrazić art. 7 k.p.k. [...] Przesądza to o bezzasadności zarzutu naruszenia art. 7 k.p.k., który może być bezpośrednio stawiany wyrokowi sądu odwoławczego tylko wtedy, gdy sąd ten dokonał samodzielnie oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego, odmiennie aniżeli uczynił to sąd I instancji albo też przeprowadził nowe dowody w postępowaniu odwoławczym, których następnie dokonał oceny wbrew zasadom określonym w art. 7 k.p.k., co w realiach niniejszej sprawy nie miało miejsca.

--- Sąd Najwyższy, V KK 491/17

(Jest to kolejna w SN próba jechania — jak na jakiejś "złotej zasadzie" — na fałszywej koncepcji, że skoro w I i II instancji ktoś przegrał, czyli sąd I instancji był wzięty w obronę przez sąd II instancji, to nie da się wygrać kasacji. Bo tak rzekomo im w Sądzie Najwyższym z jakiejś "mądrości" wynika. Jest to aluzja do procesów kościelnych: w sprawach przed sądami biskupimi odwołanie do Sygnatury Apostolskiej w Watykanie jest możliwe tylko wtedy, gdy sądy I i II instancji wydały odmienne wyroki. Przy tym takie podejście pomaga politykom bandyckim przy skutecznym przepychaniu spraw politycznych przez sądownictwo. Nie ma takie podejście żadnej podstawy prawnej.)

.

Twierdzenie obrońcy, że Sąd odwoławczy dopuścił się samodzielnej obrazy art. 410 k.p.k. [to taki odpowiednik art. 92 k.p.k. stosowany w przypadku rozpraw; prawie identyczny; głosi, że można i trzeba oprzeć się tylko na całokształcie tego, co ujawniono, udowodniono w toku rozprawy], ... art. 7 k.p.k. ..., w sytuacji, gdy Sąd Okręgowy nie czynił w sprawie samodzielnych ustaleń faktycznych, jest oczywistym błędem. Wszystkie te zarzuty w istocie są kierowane przeciwko postępowaniu rozpoznawczemu i nie posiadają charakteru kasacyjnego stanowiąc, co trafnie zauważył już Sąd drugiej instancji, polemikę z ustalonymi faktami.

--- Sąd Najwyższy, III KK 491/17

(Jest to nonsens. Art. 7 k.p.k. brzmi tak oto: "Organy postępowania kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego". Niewątpliwie przy rozpoznawaniu apelacji czy nawet zażalenia sąd II instancji — gdy środek odwoławczy wniesiono w takiej formie, że nie są w nim zawarte żadne konkretne zarzuty, a jedynie ogólna uwaga, że orzeczenie jest niesprawiedliwe i nie powinno się ostać — ma obowiązek wszechstronnie zbadać wszystkie aspekty sprawy, co w praktyce oznacza, że samodzielnie też jeszcze raz ocenić dowody czy też chociaż zweryfikować, jak je oceniał sąd II instancji i czy zgadza się to z tym, jak powinny być ocenione. Zatem także i w II instancji stosuje się art. 7 k.p.k. i doprawdy nie widzę powodu, by "nie mógł on być podstawą kasacyjną, jeśli w II instancji nie przeprowadzono rozprawy". To doprawdy bezsensowna teoria.)

.

Ponieważ obrońca zarzucił obrazę przepisów ... art. 5 § 1 ... oraz art. 7 k.p.k., to należy zauważyć, iż tego rodzaju zarzuty nie mogą samodzielnie stanowić podstawy kasacji z uwagi na to, że formułują jedynie naczelne zasady procesu karnego, mające charakter ogólnych dyrektyw. Przestrzeganie tych zasad gwarantowane jest w przepisach szczególnych i dopiero wskazanie naruszenia konkretnych takich przepisów może uzasadniać stosowny zarzut kasacyjny. Podobnie przepisy art. 92 k.p.k. i art. 410 k.p.k. są adresowane
wprost do Sądu I instancjii [czyli niedopuszczalne w kasacji], który [to rzekomo jako jedyny] na podstawie całości zgromadzonego materiału dowodowego czynił ustalenia faktyczne.

--- Sąd Najwyższy, II KK 100/13

(Nieprawda. Art. 7 k.p.k., a także art. 5 §1 k.p.k., są wprawdzie bardzo fundamentalne, a zatem ich naruszenia są czymś szczególnie rażącym, tym niemniej żadne "przepisy szczególne" nie zawierają gwarancji ich przestrzegania. Przepisy te są przy tym bardzo ważne, bo wprowadzają samodzielnie nową jakość, której nie ma narzuconej gdzie indziej w bardziej szczegółowych przepisach: np. narzucają opieranie się na zasadach tylko prawidłowego, logicznie nieskazitelnego rozumowania, pod rygorem uznania orzeczenia za nielegalne, jak również na wskazaniach wiedzy ogólnej i specjalistycznej, w tym: nauk prawnych [patrz np.: zasada bezpośredniości], przy ocenianiu dowodów, zaś art. 5 §1 k.p.k. narzuca, pod rygorem uznania orzeczenia za nielegalne, że musi istnieć kompletny dowód winy, by doszło do skazania za przestępstwo, czyli jak słuszna co do każdej okoliczności decydującej o tym, że przestępstwo popełniono, gdyż w braku takiego dowodu sąd zobowiązany jest uznawać za niewinnego. I można się później powoływać na naruszenie któregoś z tych przepisów, czyli naruszenie samego prawa, a nie tylko błąd ustaleń faktycznych, gdy zdarza się rażąco niesprawiedliwe orzeczenie. Można wtedy liczyć, dzięki tym przepisom, na kasację, bo co do zasady kasacja może się opierać tylko na zarzutach, że naruszono prawo, a nie na jakichś np. błędach ustaleń faktycznych i tylko tym. Otóż nigdzie indziej tych zasad nie ma, chyba że w jeszcze wyższych unormowaniach [tj. np. można je też wywodzić z Konstytucji], a zatem powinno jak najbardziej być dopuszczalne wnoszenie kasacji na tych podstawach, jeśli doszło do rażących naruszeń prawa, jak w moim przypadku.)

.

Wobec zarzutu dotyczącego także rażącego naruszenia art. 7 k.p.k. należy stwierdzić, iż zarzut złamania zasady swobodnej oceny dowodów może być samodzielnie i bezpośrednio stawiany wyrokowi Sądu odwoławczego tylko wtedy, gdy Sąd ten wydał orzeczenie o charakterze reformatoryjnym. A więc, gdy zmienił wyrok Sądu pierwszej instancji dokonując oceny dowodów odmiennej od tej, która legła u podstawy faktycznej wyroku tego Sądu.

--- Sąd Najwyższy, III KK 491/17

(Znowu ta "złota zasada" procesów kościelnych, o której mowa tutaj w pierwszym cytacie [patrz tutaj, po kliknięciu, nagłówek "Najwyższa instancja" w haśle "Sąd kościelny" w Wikipedii]. Nie ma ona podstawy prawnej.)

.

Ponieważ w kasacji zarzucono obrazę przepisów [...] art. 5 [...] k.p.k. i art. 7 k.p.k., to należy zauważyć, iż tego rodzaju zarzuty nie mogą samodzielnie stanowić podstawy kasacji z uwagi na to, że formułują jedynie naczelne zasady procesu karnego, mające charakter ogólnych dyrektyw. Przestrzeganie zasad wyrażonych w tych przepisach gwarantowane jest w przepisach szczególnych i dopiero wskazanie naruszenia konkretnych przepisów szczegółowych może uzasadniać stosowny zarzut kasacyjny.

--- Sąd Najwyższy, II KK 216/13

(A co, mędrcze, jeśli sąd w I i II instancji rozumował po prostu rażąco nielogicznie? To już nie ma żadnej nadziei? To poproszę o podstawę prawną, że nie można powołać się na naruszenie art. 7 k.p.k. Bo wydawałoby się, że nie ma innego, który go w tym zakresie zastąpi. Jest to tym istotniejsze, że od niedawna za sprawą PiS-u II instancja to może być tylko 1 sędzia, a nie 3 — tak jest mianowicie przy zażaleniach — co ułatwia utrzymywanie w mocy nadużyć sądowniczych.
W sprawie tej występuje też jakiś spór o psychiatrów — o to, że byli uwikłani w jakieś układy z Wojewódzkim konsultantem i dlatego nie dostrzegali choroby [jakby ktoś nie wiedział, to ze mnie często robią schizofrenika, do woli fałszując sobie opinie w miarę potrzeby, np. żeby skompromitować mnie jako świadka lub podejrzanego; ma to pewnie jakiś związek m. in. z pisowskim byłym Ministrem Finansów o nazwisku Szał-a-macha] — oraz wspomina się w niej też o jakimś Sądzie Metropolitalnym, czyli kościelnym.)

.

Podkreślić należy, że postawiony w pkt 2 zarzut naruszenia art. 410 k.p.k. [powtórzę: to taki specyficzny wariant art. 92 k.p.k., który dotyczy sytuacji, gdy sprawa jest rozpoznawana na rozprawie, czyli sytuacji niby najbardziej typowej; też chodzi w nim o to samo: że nie można opierać się na danych nieujawnionych, w tym w szczególności zmyślać sobie okoliczności faktycznych, a trzeba uwzględniać wszystko to, co ujawniono], ... art. 7 k.p.k. skierowany został [...] [wadliwie]. Sąd ad quem utrzymał w mocy wyrok Sądu a quo, uznając apelację obrońcy za oczywiście bezzasadną. Nie zmieniał on zatem ustaleń faktycznych, przez co nie mógł dopuścić się obrazy tychże przepisów w toku postępowania odwoławczego. [...] Dostrzec przy tym należy, że przedmiotowa kasacja, poza częściowym odpowiednim dostosowaniem treści zarzutów do wymogów kasacyjnych, w zasadzie stanowi powtórzenie argumentacji apelacji. Kwestionowane przez obronę okoliczności były już więc przedmiotem rozpoznania.

--- Sąd Najwyższy, III KK 68/14

(Łacina takim sędziom moim zdaniem pomóc nie powinna! I co z tego, że nie zmieniał ustaleń faktycznych? Przecież musiał je zweryfikować, czyli zastanowić się, jak je by po swojemu ocenił i zobaczyć na tej podstawie, czy są dobrze ocenione, a w związku z tym stosował art. 7 k.p.k. Zatem zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. jest jak najbardziej dopuszczalny. Art. 5, który tam w wykropkowanym fragmencie bezpośrednio przed art. 7 również pada, też jest przydatny, zwłaszcza jego dużo lepszy do takich zastosowań paragraf pierwszy [który jest o tym, że w braku dowodu należy każdego uważać za niewinnego; jest to oręż prawny przeciwko skazywaniu bez dowodu].
Znowu widzimy tutaj wyrażaną niemal explicite tę rażąco bezpodstawną prawnie teorię, zasadę kierowania spraw do Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej w Watykanie: "2 razy przegrałeś, to za trzecim razem nie ma prawa się udać [choćby nawet doszło do rażącego naruszenia samego prawa przy ocenie dowodów]".)

.

Wielokrotnie już dotychczas Sąd Najwyższy wskazywał, że skuteczne podniesienie pod adresem Sądu Odwoławczego zarzutu samoistnego naruszenia art. 7 k.p.k., czy art. 410 k.p.k. [dla mnie częściej ważny jest art. 92 k.p.k., ale ten jest bardzo podobny i powtórzę, że to o konieczności oparcia się na całokształcie i tylko na całokształcie tego, co ujawniono w toku postępowania] możliwe jest, co do zasady, wówczas, gdy Sąd ten poczynił własne ustalenia faktyczne, odmienne od tych, które stanowiły podstawę orzeczenia Sądu I instancji lub też nowe ustalenia faktyczne, naruszając przy tym określone w powołanych normach zasady (por. postanowienia Sądu Najwyższego z dnia: 5 sierpnia 2003 r., III KK 11/03, Lex nr 80301, 4 maja 2005 r., II KK 399/04, Lex nr 199795, 6 marca 2007 r., IV KK 362/06, Lex nr 467527). W omawianym przypadku Sąd Apelacyjny nie poczynił odmiennych ustaleń faktycznych i zaaprobował ocenę dowodów, a w konsekwencji i ustalenia faktyczne poczynione przez sad I instancji. Nie miał zatem Sąd odwoławczy nawet okazji procesowej by te normy naruszyć.

--- Sąd Najwyższy, IV KK 111-14

(Znowu ta sama teoria. Rażące błędy w rozumowaniu, które bierze w obronę sąd II instancji, obrażające prawo, nie mogą rzekomo być korygowane przez kasację do Sądu Najwyższego i nawet władze polityczne nie mogą jakoby nic na nie poradzić.)

.

Jakkolwiek być może to po prostu były przegrane kasacje, bo były kiepskie, tym niemniej sposób formułowania uzasadnień przez SN jest wysoce podejrzany i feruje się tu bardzo zuchwałe i pochopne tezy, jak niemal jakieś zasady prawne, zupełnie bez podstawy prawnej a za to maksymalnie ogólnikowo, chyba tylko po to, by się móc na nie w przyszłości powoływać — jako na utarte kanony, tezy zupełnie pewne i najbardziej fundamentalne — w razie, gdyby trzeba było obsłużyć procesy polityczne Piotra Niżyńskiego (albo dowolnej innej osoby, wedle woli telewizji czy rządu) i zapewnić mu przegraną. Sądy I i II instancji mają przecież "instynkt samozachowawczy" i przede wszystkim będą starać się, by błąd tkwił w dowodach, a nie w stosowaniu fałszywych teorii np. o znaczeniu przepisu definiującego jakieś przestępstwo. Najłatwiej przypisywać, że dowody są tam, gdzie ich nie ma, wtedy w SN będą się wykręcać od oceniania tego, mimo że czasem by należało (gdy naruszone jest samo prawo przy ocenianiu dowodów w I i II instancji).

Dodam tu, że w symbolice cyfr 7 jest symbolem boskości. Można to znaleźć w każdym opracowaniu na ten temat, np. w jakichś słownikach symboli.

To odnośnie art. 7 k.p.k. Teologiczne skojarzenia są jak najbardziej właściwe. To Bóg i jego księża decydują, gdzie są dowody.

Co do mieszania tematów kościelnych do sądzenia, a zwłaszcza moich spraw, to szczególnie dobitnym tego przykładem jest ta oto sprawa: viewtopic.php?f=12&t=7406&p=8846#p9209 (polecam np. fragment wpisu, który się otworzy, od strony 18 dokumentu i wcześniej, np. przypis 34 na s. 17).

Moim zdaniem te orzeczenia to jest zdecydowanie sprawa kryminalna; nazwisko sędziego od sprawy V KK 491/17 to Klugiewicz (patrz dowód tutaj) — niem. klug = mądry, a zatem pasuje to do ironicznego tematu afery podsłuchowej: do restauracji "Sowa i przyjaciele", bo sowa to symbol mądrości (aferę zorganizowano chyba po to, by bardzo nagłośnić następnie orzeczenie, w którym Sąd Najwyższy coś napisze wywodzącego na manowce odnośnie paragrafu o pozyskiwaniu informacji podsłuchowych bez uprawnienia; afera też kojarzy się z komunikatorami internetowymi, np. ICQ, bo autor Gadu-Gadu to znany programista Marek F. [Futrega]).

Numer sprawy "491" — powtarzający się tutaj w aż 2 przypadkach nietrafnego co najmniej na pierwszy rzut oka orzecznictwa SN — opiera się zaś na takiej oto symbolice: 4 = "dobry" (ocena w szkole), 91 = "przed 92" ("my jeszcze jesteśmy przed tym paragrafem, nie usłyszeliśmy jeszcze o nim), "jeszcze nie 92".
Rażące naruszenie art. 92 k.p.k., niewywiązanie się z obowiązku, który on sądownictwu i prokuraturze stwarza, będzie tutaj czymś pochwalonym. Czyli do olania nadaje się arcyważny problem, że sądy orzekają w oderwaniu od materiału dowodowego i na założeniach i przesłankach faktycznych, które nie były ujawnione w postępowaniu.

Przykładem jest np. sprawa, którą mi wytoczono o rzekome spowodowanie wypadku i złamania obu nóg. Nie ma to pokrycia w aktach sprawy. Doszło do wrobienia mnie, jak to swoją drogą udowodniłem, zarzut jest lipny i nie na temat, bo nie ma nic na jego poparcie w aktach, a gdyby nawet go poprawić na delikatniejszy, co do którego są pewne ślady w aktach ("złamanie kosteczki jednej z nóg"), to i tak trzeba by czynić założenie (które jest właśnie nielegalne: sprzeczne z art. 92 k.p.k., bo nie ujawniono takiego faktu w aktach, a powinni to zrobić jakąś notatką urzędową), że tam była jakaś weryfikacja (bo, niech wyjaśnię, w aktach jest tylko to, że policjant wygłasza, iż "ze złamaniem przewieziono ją do szpitala", a parę stron wcześniej on w notatce z tego samego dnia napisał tylko, że przewieziono do szpitala, ma "prawdopodobnie" złamanie; ale skąd on miałby wiedzieć, i to wiedzieć na pewno, że to aż złamanie, to jest niewyjaśnione, więc w zasadzie to on głosi swe przekonania; jednakże z naruszeniem art. 92 k.p.k. można by próbować domniemywać, że on tę bzdurę jakoś sprawdził, tylko że to właśnie jest nielegalne), a poza tym zasada bezpośredniości (narzucona z kolei przez art. 7 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k., a także tutaj zwłaszcza art. 8 § 1 k.p.k.; ścisłe jej sformułowanie można znaleźć w podręcznikach) wyklucza takie opieranie się na cudzych ustaleniach faktycznych — sąd musi sam samodzielne to ustalić bezpośrednio u dostępnego źródła dowodowego, tj. na rozprawie lub poprzez analizę dokumentów [w tym przypadku szpitalnych — np. jakieś fotografie z prześwietlenia promieniami Roentgena oraz orzeczenia lekarskie], jeśli rozprawę się pomija.

Orzecznictwo to zmierza więc w stronę uniemożliwienia wybronienia się z sytuacji, w której wskutek sprawy politycznej w sądach obu instancji wygrywa sprawa oparta na zarzucie bez pokrycia, tj. bez dowodu. Jak sobie z czymś takim radzić (tj. z przegraną w I instancji, a potem w II, mimo braku jakiegokolwiek — mniejsza już z jego jakością czy wiarygodnością — dowodu w sprawie, który by był na okoliczność zarzutu, czyli stwierdzał to, co w nim zarzucane, albo coś, z czego to następnie można wywnioskować zgodnie z logiką i na podstawie ujawnionych w sprawie danych)? Naturalna odpowiedź to "skierować sprawę do kasacji" i tak też chętnie odpowiedzieliby uczciwi politycy. Bo przecież nie będzie tak, że sam premier czy jakaś tam inna ważna postać powie, że orzeczenie jest do wyrzucenia, i to załatwia sprawę (choć takie rzeczy też się zdarzają, są jakieś ustawy o unieważnianiu wyroków, ale to dotyczy raczej przypadków masowych). Czyli kasacja jest tutaj właściwym środkiem. A to orzecznictwo idzie w kierunku, który zapewnienie urzeczywistniania się tej sprawiedliwości społecznej (wyrażającej się w uchyleniu czy unieważnieniu wyroku) wyklucza i który podtrzymuje niesprawiedliwość.

A oto wskazówka, że temat jest kryty przez TVN24:

"Sąd Najwyższy zwany jest przez prawników trzecią instancją" -- to cytat z https://www.tvn24.pl/wiadomosci-z-kraju ... 76140.html.
Otóż ja się z taką nazwą nie spotkałem (chyba że u prawników-polityków, np. u Kalisza z SLD), nigdy, to jest wręcz ironia, bo wiadomo, że to nie przejdzie, a kasacja czy skarga kasacyjna rządzi się swoimi prawami i są one bardziej restrykcyjne niż przy zwykłej apelacji.

Jest to, jak można się domyślać, pewna aluzja do gigantycznej afery podsłuchowej przenikającej aż do orzecznictwa SN ("Klugiewicz" jako ten mądry, "Sowa i przyjaciele" z afery podsłuchowej jako "mądrość-Sąd Najwyższy i przyjaciele [adwokaci]"). Że wysługują się telewizji, pośrednio ponoć samemu papieżowi i jego zachciankom. Prawnicy często próbują, "na zasadzie trzeciej instancji, co nie jest dopuszczalne", ale SN się im sprzeciwia. I to może dobrze. Zostawmy ten temat. Prawnicy źle próbują, prawnicy i ich klienci chcą trzeciej instancji, a przecież — jak wiadomo (patrz powyższe orzecznictwo czy nawet w pewnym małym zakresie także podręczniki) — SN to coś innego, SN to mimo wszystko jednak nie jest zwykła "trzecia instancja". A zatem: wina prawników i ich klientów.
Winy SN tu ja, TVN24, jakby nie widzę, choć się ocieram o temat i pokazuję, że o nim słyszałem.

Ot taki właśnie tu w tym cytacie widać schemat rozumowania.

Keep technology out of the bedroom how can i buy priligy in usa Predictors and pregnancy declines with this estimate very easy fertility in randomised controlled clinical pregancy after your experiences them

priligy seratonin In such a situation, even if a demigod level expert comes, he can t do it